Najpiękniejsza, najbardziej niezwykła, najbardziej malownicza, perła Macedonii. Te i wiele określeń można znaleźć w przewodnikach czy opisach na blogach a także usłyszeć od samych macedończyków. Ile jest w tym prawdy?
Dużo, bardzo dużo 🙂
Ochryda to niezły skurczybyk, ma wszystko czego potrzebuje miasto aspirujące do miana TURYSTYCZNEGO centrum kraju. Położenie nad brzegiem jeziora Ochrydzkiego, u stóp imponujących gór Galicicy sprawia że miłośnicy tak leniwego jak i aktywnego wypoczynku znajdą coś dla siebie. Dodajmy do tego tonę wyjątkowych zabytków, świetną kuchnię, niewielkie odległości do kolejnych ciekawych miejsc i mamy mieszankę wybuchową… przez co nie dziwi wpisanie miasta na listę światowego dziedzictwa UNESCO, tak kulturowego jak i naturalnego!
Ochryda nie jest jednak miastem w którym można zakochać się od pierwszego wejrzenia – w każdym razie w przypadku dojazdu do miasta autobusem. Położony na obrzeżach dworzec sprawia, że by dostać się do serca miasta trzeba pokonać długie i szare ulice pełne sklepików i zwykłych domków. Jak już jednak dotrze się na nadjeziorny bulwar człowieka dopada pewność: jestem we właściwym miejscu.
Wznoszące się nad miastem pasmo Galicicy daje iluzję przebywania nad przepastnym fiordem co samo w sobie „kupuje mnie” na starcie. Niezwykle fotogeniczna tafla jeziora, niezależnie od pogody napawa spokojem i tylko nachalni kapitanowie wykrzykujący „Boat trip?” mącą ową sielankę, miejscowi mieszkańcy nawet w dość gwarne dni nie przeszkadzają, są a jakoby ich nie było.
Zwiedzanie Ochrydy i okolic można podzielić na kilka etapów: konsumpcyjno-wypoczynkowy, historyczny, ‚mocno rekreacyjny’ (w założeniu, bo wyszło jak wyszło ale o tym kiedy indziej).
Miasto miliona cerkwi
Ok, ponoć było ich 365, ale nie wierzyłbym w te liczby. Nie zmiania to faktu, że Ochryda to marzenie dla osób lubujących się w historii i jej reliktach. Z jednej strony prastare i niezwykle fotogeniczne cerkwie, z drugiej XVI wieczny meczet Ali Pashy a nad wszystkim górująca tysiącletnia twierdza cara Samuela. Cerkwie Ochrydy to swoiste NAJ wszystkich macedońskich świątyń jakie dane nam było widzieć:
Cerkiew św. Jana Teologa w Kaneo -najbardziej fotogeniczna cerkiew Macedonii, położona na niewlekim wzgórzu Plaosnik, wizytówka Ochrydy, dobre miejsce do picia wina/piwa o zachodzie słońca 😉 Naprawdę świetne miejsce, wystarczy wspiąć się wśród kilku uliczek by dojść do miejsca, z którego roztacza się jeden z lepszych widoków na całe miasto.
Cerkiew św. Zofii – jedna z najważniejszych świątyn w całym kraju. Na przestrzeni prawie tysiąca lat służyła za katedrę bułgarskiego kościoła ortodoskyjnego oraz otomański meczet. Dziś zdobi herb Macedońskiego Kościołą Ortodoksyjnego.
Cerkiew św. Klimenta i Panteleimona – jest to zrekonstruowana budowla, ale wykonanie urywa… no robi wrażenie, jak dla mnie najbardziej widowiskowa z miejscowych świątyń. U jej wrót trwają prace archeologiczne, w ostatnich latach odnaleziono między innymi pokaźną liczbę weneckich monet.
Cerkiew Maryi Bogurodzicy – w czasie podejścia pod Twierdzę można trafić właśnie na tę jedną z mniejszych cerkwii. Wewnątrz znaleźć można wiele wiekowych fresków, które niestety ze względu na fuszerkę w czasie ich renowacji, powoli odpadają od ścian 😦
Na wspomnianym Plaosniku można oczywiście znaleźć wiele mniejszych cerkwi, niektórych tak małych, że można przejść obok nie zdając sobie z tego sprawy. Wśród niskich typowo śródziemnomorskich domków my wyłowiliśmy m.in. św. Barbary oraz św. Kosmy i Damiana.
Po obowiązkowych zdjęciach koło cerkwi Jana Teologa można ruszyć dalej wzdłuż wzgórza. Idąć wąską ścieżką tuż przy wysokich klifach można rozciąć sobie palec :P, ale przede wszystkim podziwiać widoki na północną część Ochrydy, największą miejską plażę czy w dalszej odległości majaczący obraz Strugi.
Głównym plusem plaży była mała jej kamienistość, minusem jakiś ciek spływający doń co koniec końców razem z moim pociachanym paluchem odstraszyło nas od kąpieli. Rozciągał się z niej jednak ładniutki widok na Twierdzę Samuela, którą obraliśmy na kolejny cel. Dociera się do niej idąc z centrum szlakiem Promenada Macedońska-Cara Samuela-Św.Klement-Kuzman Kapidan , dlatego musieliśmy nadrobić trochę metrów dzięki czemu trafiliśmy do rzadziej uczęszczanych obrzeży dzielnicy muzułmańskiej.
Kiedy już wróciliśmy do miejsca z którego zaczęliśmy zdaliśmy się na znaki, które doprowadziły nas pod same wrota imponującej budowli. Po drodze minęliśmy kolejne małe cerkiewki (m.in. św Dymitra z Salonik) oraz miejscową ciekawostkę z czasów hellenistycznych, jedyny w kraju ówczesny teatr. Dość dobrze zachowana budowla w czasach swojej świetności z pewnością zapełniałą się po brzegi a sama na przestrzeni lat z teatru przeistoczyła się w gladiatorską arenę by finalnie w czasach późnorzymskich zostać miejscem kaźni wielu chrześcijan 😦
Anyway niedługo po minięciu teatru dochodzi się do celu, wielgaśnych kamiennych murów! Na ten widok czekały kupione przez nas piwa. W bramie płacimy po 30 dinarów za wejście, tuż po jej przekroczeniu czeka na nas ławeczka, jedyna i do tego wolna. Sącząc Temno Skopsko obserwujemy jak wiatr targa wielką flagą Macedonii – wielkość narodowych symbolii przybiera w tym kraju nieraz groteskowe rozmiary. Obejście murów i podziwianie panoramy miasta z jeziorem w tle daje wiele satysfakcji – tak pewnie wyglądałoby Skopje gdyby nie zła pogoda. Same mury, wysokie na conajmniej kilka metrów robią wrażenie i budzą respekt. Chmury na przemian ze słońcem tworzą grę cieni na górach Galicicy, uwielbiam takie widoki. Powoli kończymy obchód, chmur coraz więcej, w brzuchu napastliwe burczenie, w nogach cały dzień z kulturowym dziedzictwem samego miasta, dobre uczucie 🙂
CDN
Idę, albo nie idę! 