Macedonia tuż za rogiem. Siedzi człowiek, popija nalewkę, zastanawia się czy wszystko spakowane/kupione. I przychodzi nagle rozkmina, powrót myślami do początku roku. Ledwo co ściągnięty z nogi gips, kuśtykanie o kulach i deklaracje: „O, w tym roku robię sobie przerwę, hurr dur, noga musi się zregenerować i bez sensu byłoby zrobić sobie kuku”.
I co z tych wielkich deklaracji zostało? Mamy wrzesień a tu okazuje się, że wliczając nadchodzące dni na Bałkanach, w tym roku za granicą spedzę/iłem prawie miesiąc czasu, co jak na moje standardy jest niezłym wynikiem. Co jeszcze lepsze, ani sekundy nie spędziłem na norweskiej ziemi, co mocno boli tę północną część mnie – chwile w Świątyni Wang w Karpaczu nijak nie rekompensują tego zaniedbania.
Pierwszy też jednak raz, nie czuję żadnej presji związanej z przygotowaniami do wyjazdu, w każdym razie tą komunikacyjną częścią wyprawy. Godziny spędzone nad karkołomnymi próbami rozgryzienia macedońskich serwisów połączeń sieci autobusowej (zwłaszcza południowych krańców) sprawiły, że jedziemy z umysłami nastawionymi na prawdziwy free jazz, improwizację w czystej postaci. Znaczy się ja w każdym razie tak jadę – uspokajająco działa świadomość, że na miejscu może i będzie z początku chaotycznie, ale ponoć wszystkiego co człowiek powinien wiedzieć o legendarnych „20 połączeniach” pomiędzy Ochrydą a Pesztani czy Trpejcą czy o trasach w górach Galicicy dowiemy się na miejscu od pomocnych miejscowych. I będzie to wiedza pewniejsza niż to co można znaleźć w macedońskiej części neta, nie ma co się zawczasu martwić i męczyć na niepewnych stronach, na miejscu wszystko się ułoży 😉
Poza tym, c’mon, jak będzie słoneczko, wino i TAKIE widoki to mało co będzie w stanie wyprowadzić człowieka z równowagi i dobrego nastroju…
Idę, albo nie idę! 