Lofoty – dlaczego nie warto zawracać sobie nimi głowy?

Podróż za kołopodbiegunowe na Lofoty jest waszym marzeniem? Jesteście krok od podjęcia decyzji o kupnie biletów? Koniecznie zatem zajrzyjcie do tego tekstu – mam nadzieję, że po nim wątpliwości mieć nie będziecie 🙂

Magiczne, jedyne w swoim rodzaju, ikoniczne, „Norwegia w pigułce”, najpiękniejsze wyspy Europy… Huh, niezła wizytówka, prawda? Szukając informacji o tym wyspach łatwo znaleźć masę peanów o ich niesamowitości. Pozwólcie zatem, że pokażę wam ciemną ich stronę. Huehue.

KARAIBY A NIE NORWEGIA

Od razu dam z grubej rury, muszę to z siebie wyrzucić. Człowiek leci za koło podbiegunowe, na archipelag zwany „Norwegią w pigułce”. I tego też się spodziewa. A co dostaje w zamian? Jakieś Karaiby, piaszczyste plaże, lazur wody! No ludzie, ja was proszę jak bedę chciał poczuć się jak pirat polecę pod równik, w Norwegii chcę być wikingiem!

SAME GÓRY. I TO TAKIE UDAWANE.

No dobra, przełknijmy jakoś te Karaiby. Co nam pozostaje? Góry, wszędzie, gdziekolwiek się nie obrócisz z wody wystają pionowe skalne ściany. Że niby imponujące? Imponujące to są Tatry, a Lofoty idą poważnie na skróty no bo co to za góry, w których na 300 metrach ponad poziomem morza czujesz się jak w Alpach – nie ma tak, w górach trzeba podejść 1500 metrów, żeby poczuć „to coś”. Tutaj jest oszukaństwo.

Poza tym jeśli szukasz na szczytach spokoju to nic z tego, zapomnij. Zawsze będziecie mieli towarzyszy.

RYBACKIE WIOSKI

No, okej. Zejdźmy w takim razie na ziemię, może chociaż w tych słynnych lofockich rybackich wioskach da się odnaleźć ‚ducha północy’. Aha, jasne. Odwiedźcie kilka z nich na chybił trafił i nie będziecie w stanie powiedzieć gdzie byliście. Wszędzie to samo, czerwone bądź żółte chaty rybackie (rorbu), tony stojaków do suszenia sztokfisza (latem puste, pełne ryb od marca/kwietnia do czerwca), jakieś kutry rybckie. Nuuuuda. No, żeby jeszcze jakiś street art tam znaleźć.

BIAŁE NOCE

Wyobrażacie sobie spacer nad Morskie Oko bez tej nuty hazardu w postaci „zdążę przed ciemnością czy też nie?”. Ano właśnie, latem na Lofotach nie ma na to szans – wciąż jest jasno, zimą za to non stop jest ciemno. Kolejne oszustwo. Do tego 24 godzinny dzień – nawet jeśli pod koniec lipca słońce zachodzi za horyzont to i tak jest dość jasno – nie pozwala na odpoczynek, a od tego w końcu są wakacje, prawda? Do 22 będziecie chodzić po górach, albo nawet nie zauważycie jak degustacja zupy rybnej oraz wina przeciągnie się do 1.30, w końcu za oknem nawet na chwilę nie zrobi się ciemno.

No właśnie. Chcielibyście odpocząc a tu poznajcie spoko ludzi przez, których wczesne chodzenie spać nie jest możliwe. Długie rozmowy przy piwku o wszystkim i o niczym. Bezproblemowe łapanie stopa przy jednoczesnej otwartości kierowców zasypujących masą ciekawostek na temat miejsca do którego się jedzie. I wszechobecna uprzejmość, kierowcy zatrzymują się i przepuszczają nawet jeśli nie przechodzisz po pasach a mijani ludzie witają się co i rusz. Jak tak można.

POGODA

Co mnie najbardziej jednak zawiodło to pogoda. Tyle się człowiek naczytał o nieprzewidywalności aury na archipelagu, o deszczach, chmurach wiszących na poziomie morza, wietrze silnym i burzliwym… I tak po prawdzie pogoda taka towrzyszyła mi tylko dzień. A potem? Słońce, upały, przyjemny wiatr. No, nie na takie coś się pisałem 😦

I co? Wciąż tu jestście? Czyli chyba jeszcze te Lofoty wam z głowy nie wyleciały. No dobra, zmuszcacie mnie do ostateczności i na koniec podrzucę wam jeszcze kilka fotografii, przez które ucierpi wasza szczęka, bo ta podobnie jak na Islandii co po chwilę z brzękiem mi opadała. Lofoty są NIESAMOWITE! Tfu, przejęzyczyłem się, do bani są! No. Naprawdę nie ma sensu tracić na nie czasu. Nic a nic.

 

Zostaliście ostrzeżeni 😉

Wpis z gościnnym udzialem: Reine, Ballstad, Å, Sørvågen, Moskenes, Gravdal, Offersøykammen, Utakleiv i Hauklandstranda i drogi E10.